Het was me een weekje; week vier…

Hallo allemaal,

Deze week heel weinig stroom gehad. Woensdag en vrijdag lag de stroom er de hele dag uit. We hebben dus aan onze laptop kunnen werken tot net na de middag en toen was de accu leeg… Voor de rest eigenlijk bijna elke avond de stroom eraf gelegen en hebben we veel met kaarsjes buiten moeten zitten. Dit had natuurlijk ook wel wat, haha!

Woensdag hebben we nog gebarbecued bij Chris samen met zijn ouders, zijn zusjes, de twee vrienden van zijn ouders en hun zoon. Dit was een erg gezellige avond, met als afsluiter een paar heerlijke Marshmallows!

Donderdag heb ik wel de hele dag aan mijn laptop kunnen werken. Karen was deze dag een beetje ziek, dus heb ik alleen aan mijn laptop gezeten. Ook heb ik nog wat dingen zitten regelen voor in de laatste twee weken. Zo heb ik contact opgenomen met een camping waar we twee nachten gaan kamperen. Dit lijkt me echt super vet en ziet er ook heel mooi uit! Ook heb ik het quad rijden gereserveerd en ben ik nog aan het denken om misschien te gaan raften hier, maar dat ziet er toch wel heel heftig uit. Dat beslis ik pas als we daar zijn…

Vrijdag morgen gingen de ouders van Chris, hun vrienden en zoon vertrekken om rond te reizen in Oeganda. We hebben hun even gedag gezegd. ’s Middags hebben we zelf popcorn gemaakt op een pannetje boven een gasfles! Dit was erg goed gelukt en was ook erg lekker!!

Zaterdag morgen lekker uitgeslapen en even rustig gedoucht. Toen kwam Karen met het idee dat we wel alvast naar Masaka konden gaan en daar een nacht konden blijven slapen, zodat het weekend wat sneller voorbij ging en zodat wij ook een leuk Koningsweekend zouden hebben! Ik vond dit een goed idee! We zijn toen onze spullen gaan pakken en hebben opgebeld naar het hostel (Backpackers) zodat we er zeker van waren dat we er konden blijven slapen. Daarna naar beneden gelopen om daar een taxi te pakken naar Masaka. En weer een nieuw record: Dit keer met 6 volwassenen en een kind op de achterbank en op de voorbank 4 volwassenen en een kind… In de auto begon een man tegen ons te praten in het Engels. Hij zit ook op een of ander project hier in Bukomansimbi. We hebben hem ons nummer gegeven en als het goed is belt hij ons volgend weekend op om daar een kijkje te komen nemen. Volgens mij is het een project met computers of iets dergelijks… Het is zelf wel een Oegandees, maar hij sprak wel goed Engels! Ik ben erg benieuwd of hij belt en hoe het eruit ziet daar!

Eenmaal in Masaka aangekomen hebben we een bodaboda gepakt naar het zwembad. Daar heb ik lekker de hele middag in het zonnetje liggen bakken! Rond half 5 hebben we een bodaboda gepakt naar ons hostel om onze spullen daar even af te zetten en om er zeker van te zijn dat onze dorm wel goed was gereserveerd. Dit was allemaal goed gegaan en daarna zijn we weer met de bodaboda terug gegaan naar de stad om daar wat te eten bij Frikandelle (een Deens restaurantje). Daarna nog even naar een supermarkt toegelopen, een ijsje gekocht en die lekker buiten op een stoeprandje opgegeten. Toen weer een bodaboda aangehouden die ons terug zou brengen naar ons hostel. Het begon al een beetje te schemeren, dus we hadden extra een chauffeur uitgekozen waarvan het licht van de bodaboda het deed. De hele weg ging goed, totdat we de straat waar ons hostel aan lag moesten indraaien. Dit was rond kwart voor zeven…

Op dat moment kwam er een bodaboda van de andere kant aangereden zonder licht. Karen en ik riepen nog naar onze chauffeur, maar dit was te laat. Ze weken allebei naar dezelfde kant uit en daardoor knalde we tegen elkaar aan. Vanaf het moment dat ik de andere bodaboda aan zag komen rijden totdat ik drie uur later wakker werd in het hostel weet ik niks meer van…
In het hostel ben ik erg goed verzorgd door een Nederlands meisje (Sanne) die verpleegkunde had gestudeerd. Ze had veel spullen bij om me te verzorgen en heeft al mijn wonden goed schoongemaakt en een gaasje op mijn hoofd en heup aangebracht. Ook heb ik haar gevraagd hoe het was gegaan.
Ze vertelde me dat we dus op een andere bodaboda waren geknald en dat beide bestuurders van de boda’s er tussenuit waren toen zij ons kwam ophalen samen met de eigenaar van het hostel. Na de botsing ben ik bewusteloos op de grond blijven liggen. Daar is Karen erg van geschrokken, want ze vertelde me gisteren dat ze dat beeld nog vaak voor haar ziet…
Binnen een paar minuten hadden er een hele hoop mensen om ons heen gestaan en een meneer had aan Karen gevraagd of we bij Backpackers verbleven. “ja” had Karen daarop geantwoord en die meneer heeft gelijk naar de eigenaar opgebeld en hij is ons samen met Sanne met de auto komen halen. Ik ben schijnbaar nog wel zelf naar de auto toe gestrompeld met wat hulp, maar daar weet ik niks meer van af. Ook had Sanne enkele testjes bij me gedaan met een lampje en wat vragen gesteld, maar ik reageerde op alles heel traag en heel wazig. Eenmaal aangekomen bij het hostel had Sanne tegen de eigenaar gezegd dat Karen en ik wel bij haar op de kamer mochten blijven slapen, omdat ze dat wat veiliger vond. We zouden eigenlijk in een dorm slapen (3 stapelbedden) maar dit vond ze niet verantwoord. Zij verbleef samen met haar vriend in het hostel op een vier persoonskamer en zij vonden het niet erg als Karen en ik daar voor 1 nacht bij kwamen liggen.

Rond half 10 werd ik wakker op de kamer van Sanne en Bas (de vriend van Sanne). Op dat moment zat Sanne nog langs mij om wat wonden school te maken. Toen heb ik aan haar gevraagd hoe het precies allemaal was gegaan. Gelukkig gaf ze op alles heel rustig antwoord. Ik vond en vind het nog steeds erg frustrerend dat ik van ongeveer 3 uur tijd helemaal niets meer af weet, terwijl ik schijnbaar wel een paar keer mijn ogen heb open gemaakt en wat heb gebrabbeld. Ook ben ik zelf naar de auto toe gestrompeld zonder dat ik het weet… Dit vind ik erg raar.
Toen vroeg ik waar dat Karen was want die zag ik nergens. Die zat buiten bij de rest van de mensen die in het hotel verbleven. Ik mocht van Sanne even een half uurtje naar haar toe en moest daarna weer terug in bed gaan liggen. Na een half uur zei Sanne dat ik weer terug mijn bed in moest en zijn Sanne en Karen me even komen helpen om in bed te gaan liggen. Ook heb ik mama nog even opgebeld om te vertellen dat alles wel weer ging en dat het allemaal goed kwam, die was natuurlijk ook erg geschrokken! Sanne heeft me die nacht een paar keer wakker gemaakt, omdat ik een hersenschudding had. Ook daar weet ik niets meer vanaf, maar ik heb wel goed antwoord gegeven op haar vragen.
Alleen op mijn rug liggen deed eigenlijk geen pijn, dus ik heb niet goed geslapen.

De dag daarna waren Bas, Sanne en Karen al alle drie van de kamer af. Ik probeerde op een gegeven moment ook op te staan maar voelde me erg duizelig en ben toen maar weer terug in bed gaan liggen. Na een half uur nog een keer rustig aan geprobeerd om op te staan en toen rustig aan naar buiten gelopen en wat ontbeten.
Karen had een privé taxi geregeld om van het hostel terug te reizen naar het project in Bukomansimbi.
Karen heeft rustig mijn spullen bij elkaar geraapt en daarna zijn we aangereden.
Ik mocht voorin zitten in de taxi. Ik kan mijn knie namelijk niet echt krom omdat die dik en blauw is en er zitten wat wondjes op. Ik denk dat die gekneusd is. Ook op mijn heup zit een flinke schaafwond. Waarschijnlijk heb ik een harde klap gemaakt op mijn hoofd omdat mijn hele gezicht pijn doet, behalve mijn kin. Rondom mijn oog en slapen werd het zondag nog een beetje blauw.
Ook op mijn elleboog, scheenbeen, vingers en tenen zitten wat schaafwondjes…
Onderweg zijn we nog even gestopt op de plaats waar het ongeluk was gebeurt. Er lag nog wel wat bloed op de straat en er lag nog wat blikschade van de bodaboda’s. Ik vind het dus erg raar dat die twee er allebei tussenuit waren want die moeten ook zeker iets hebben gehad, maar we hebben onze rit in ieder geval niet hoeven te betalen!!
De reis van Masaka terug naar Bukomansimbi was niet echt fijn… Het harde geluid en het gestoekel van de auto door de weg deed erg pijn aan mijn hoofd. Ook werd ik er een beetje misselijk en duizelig van. Ik was blij toen we weer waren aangekomen op het project!
Toen hier op het bankje gaan liggen en het er nog even met Karen over gehad. We zijn allebei wel tot de conclusie gekomen dat we echt wel geluk hebben gehad. En dat we van geluk mogen spreken dat we niet naar het ziekenhuis toe hoeven hier in Oeganda. Ook hebben we geluk gehad dat we een lange broek en lang vestje aan hadden en dat er op dat moment een Nederlands meisje in het hostel zat die ons zo goed heeft verzorgd! Daarna zijn we even naar de WIFI toegelopen zodat we allebei even met thuis konden skypen zodat ze ons weer konden zien. Mam en pap vonden dit erg fijn en ik heb ze even duidelijk kunnen uitleggen hoe het precies was gegaan.

Daarna weer terug naar ons huisje gelopen en toen heb ik even een paar uurtjes geslapen. Daarna weer opgestaan om even wat te eten en daarna weer in bed gaan liggen. Ik merk wel dat ik van alles heel snel moe wordt. Ook mijn hoofd staat er op dit moment niet echt na om dingen te gaan doen en met mijn knie en heup gaat dat ook bijna niet… Ik pak nu een paar keer per dag Ibuprofen tegen de pijn en dat helpt gelukkig wel erg goed!

Maandag lekker lang in bed blijven liggen. Daarna even wat gegeten en heb ik mijn ondergoed gewassen en mijn wonden weer schoongemaakt. Daarna was ik erg moe en ben ik weer even een paar uurtjes terug in bed gaan liggen. Daarna weer opgestaan en weer wat gegeten en alvast een stukje van dit verhaal getypt, zodat jullie ook weer allemaal weten hoe het hier gaat!
Ik merkte wel dat naar de laptop kijken erg veel energie van me vraagt, dus dat dat nog niet zo fijn is… De komende week zal ik dus nog wel veel rust moeten houden, maar gelukkig heeft onze begeleider ook gezegd dat we zoveel rust mochten pakken die we zelf nodig hebben! De hele dag weer geen stroom gehad, dus zijn we op tijd in bed gaan liggen. Ook dinsdag weer lekker lang in bed blijven liggen. Voor mijn hoofd is het erg fijn om mijn ogen dicht te hebben dus ik lig nog erg veel in bed… Toen opgestaan en wat gegeten. Daarna weer even een stuk getypt aan dit verhaaltje, zodat ik niet te lang per keer achter mij laptop hoef te zitten. Ik wordt wel echt gek van het niets doen, maar ik merk ook dat ik me nergens toe kan zetten en me nergens echt goed op kan concentreren. Net weer even een uur geslapen en nu zijn we even naar de plaats toegelopen waar we WIFI hebben, dus kan ik dit berichtje even plaatsen.

We zijn beide van mening dat we zo snel mogelijk weer een keer op zo’n bodaboda moeten gaan zitten. Als we nog een keer een dag weg willen, zullen we deze wel weer nodig hebben. Dus hier moeten we niet bang van worden. Het was gewoon pure pech! Chris pakt al twee jaar lang heel veel bodaboda’s en die heeft nog nooit een ongeluk meegemaakt. We waren gewoon op het verkeerde tijdstip op de verkeerde plaats!

Hopelijk wordt de pijn snel wat minder en genezen de wonden snel en goed. Alle wonden zijn nu wel al dicht en zien er verder schoon uit, dus dat komt wel goed!!
Gelukkig verzorgd Karen me wel erg goed waarmee ze kan! Dus dat is erg fijn Zelf heeft ze twee schaafwonden, wat hoofdpijn en wat spierpijn, maar met haar gaat het gelukkig wel al wat beter!

Nou hopen dat dit het enige ongeluk is geweest dat we hier in het verre Oeganda hebben mee mogen maken! De komende dagen dus nog even rustig aan doen en dan zal ik jullie weer op de hoogte brengen hoe het hier gaat!

Liefs, veel groetjes groetjes : en alles komt goed!!
Maud